Przeczytałam dziś rzecz niezwykłą. To znaczy niezwykle smutną - z raportu „Ocena wdrażania praktyk laktacyjnych w ramach obowiązującego standardu opieki okołoporodowej oraz sposobu żywienia dzieci od urodzenia do 12. miesiąca życia” przeprowadzonego przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) wynika, że już kilka dni po porodzie aż 25% mam nie karmi swoich dzieci wyłącznie piersią. Wśród matek dzieci do 6. miesiąca życia, piersią karmi tylko 38%, a wyłączne karmienie piersią stosuje jedynie 4%. Poza tym kobiety karmią krótko - spośród mam, które nie karmią już piersią większość zakończyła karmienie w ciągu 1 miesiąca życia dziecka.


I teraz pytanie: dlaczego tak się dzieje?


Spróbuję odpowiedzieć na swoim przykładzie (no cóż, za innych wypowiadać się nie mogę).


Gdy rodziłam za pierwszym razem, był szał przygotowań - czyli szkoła rodzenia, prywatny szpital, itp. Położne w szkole rodzenia nastawiły nas na dwie rzeczy: poród naturalny i karmienie piersią. Do tego stopnia, że gdy mój indukowany poród jednak zakończył się cięciem, miałam wyrzuty sumienia względem siebie (dziś wiem, że były głupie i bezpodstawne). Do piersi dziecko przystawiono mi tuż po porodzie. Tuż, czyli za ok. godzinę od cięcia. Miałam pokarm. Każda matka ma! Czasem trzeba poczekać parę dni dłużej, ale KAŻDA matka ma pokarm po porodzie - to powtarzają jak mantrę chyba wszystkie laktacyjne.
Szkrab się przyssał bez problemu.


Karmiłam piersią, trochę dokarmiałam - nie byłam pewna, czy synek jest najedzony. Aż w końcu przyszła do mnie położna, popatrzyła na te malutkie buteleczki mleka i powiedziała:


- A po co to pani?
- No wie pani, nie wiem czy się dziecko najada.


Podeszła do mnie, ścisnęła pierś, poleciała siara.


- Proszę pani, tu tyle pokarmu, że proszę natychmiast wyrzucić to sztuczne mleko precz!


Tak zrobiłam, ale dla pewności maluszkowi zbadano wieczorem cukier. Był w normie, a ja - niedoświadczona jeszcze matka - odetchnęłam.
Później (po skończeniu miesiąca życia synka) zaczęły się problemy z jedzeniem z powodu zbyt szybkiego wypływu mleka. Synek odrywał się z płaczem od piersi. Dziś wiem, że w takim wypadku trzeba karmić na leżąco (mama leży na wznak), by wypływ mleka był wolniejszy.


Z drugim synem problemów nie było już żadnych. Od początku był na piersi, a ja podczas obchodu lekarzy na pytanie: "Czy dziecko jest karmione piersią?", odpowiadałam dumnie: "Tak".
- Tylko piersią?
- Tylko.


Pierwszego synka karmiłam (o ile dobrze pamiętam) do 11. miesiąca życia. Nie krótko, ani nie długodystansowo. Laktacja znacznie zwolniła obroty, gdy dziecko zaczęło spać po 8 godzin bez przerwy w wieku ok. pół roku. Powtarzano mi, że to i tak długo.


W szpitalu jednak roiło się od kobiet, które robiły wszystko, by nie karmić. Za pierwszym razem pani rodząca drugiego syna wymyślała tysiące wymówek - a to dziecko nie chce ssać, a to ją boli, a to nie ma pokarmu. Oczywiście położne pomagały, zachęcały. Wątpię, by po powrocie do domu owej pani zachciało się nagle karmić piersią.

Gdzie ta położna laktacyjna?


Gdy kilka miesięcy temu rodziłam drugiego synka, mnóstwo pań na oddziale również dokarmiało dzieci butelką. Jestem w stanie zrozumieć matki, które debiutują w tej roli. Tym razem jednak, choć poród odbył się w tym samym szpitalu, nie zobaczyłam położnej laktacyjnej ani raz. Sennego maluszka pomogła mi przystawić do piersi cudowna, młoda pielęgniarka, która siedziała przy mnie całe popołudnie, zachęcając go do ssania (był bardzo senny, natychmiast zasypiał nie jedząc).

Dlaczego kobiety nie karmią piersią?


Od znajomych słyszę różne historie. Częstym powodem rezygnacji z karmienia jest argument o małej ilości pokarmu. A ja wiem, że laktację da się rozkręcić. Mam wrażenie, że w polskich szpitalach wciąż panuje mało przyjazna atmosfera, a matki otrzymują niedostatecznie dużo wsparcia. Wychodzą ze szpitala, gdzie opieka położnej laktacyjnej bywa naprawdę różna, po czym idą z maluchem do domu. Zmęczone, niewyspane, nie chcą myśleć o karmieniu naturalnym. Butelka wydaje się być dość oczywistym rozwiązaniem. A szkoda.

Rzućmy raz jeszcze na raport WHO. Jakie są najczęstsze przyczyny rezygnacji z karmienia piersią wśród Polek?

35% podaje, że dziecko się nie najada.
20% podaje, że nie ma pokarmu.
17% twierdzi, że dziecko nie chce ssać.
14% wskazuje na chorobę lub problemu zdrowotne dziecka.

Kobiety rzadko deklarują, że nie chcą karmić. Być może są bezradne, bo POZBAWIONE ODPOWIEDNIEJ OPIEKI?

Co można zrobić? Na przykład wybrać wcześniej odpowiedni szpital, nastawić się pozytywnie i znaleźć dobrą położną laktacyjną, która parokrotnie odwiedzi nas w domu po porodzie. Najwyższy stopień realizacji standardów okołoporodowych występuje w szpitalach posiadających tytuł „Szpital Przyjazny Dziecku”, gdzie 60% matek spotkało na oddziale specjalistę z zakresu laktacji, aż 70% matek uzyskało pomoc w przystawieniu dziecka do piersi jeszcze w trakcie przebywania na sali porodowej.

Tu znajdziecie listę Szpitali Przyjaznych Dziecku